زبر الحدید

بسم الله الرحمن الرحیم اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

محبت زیادم به یکی از برادرهام بهانه ای شد تا کمی فکر کنم...

ماجرا از این قرار بود : بالاخره محبت حرکت میاره، بخاطر محبت انسان عمل هایی میکنه تا توی چشم محبوب عزیز بشه، حاضرِ تا هرکاری از دستش بر میاد انجام بده تا هم عزیز متوجه بشه و بیشتر دل خودش آروم بشه .... توی این مسیر هم واقعا توقعی نداره، اما بالاخره گوشه چشمی به محبوبش داره که ببینه کارهاش به چشم اومده یا نه

بی مزد بود و منت، هر خدمتی که کردم           یارب مباد کس را، مخدم بی عنایت

بعد از ی خورده بد خلقی دیدن از برادرم، ی ذره دلگیر شدم، خواستم دهن به شکایت باز کنم، یکهو یاد این آیه افتادم، لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ ۖ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ ی نهیب به خودم زدم، که چقدر من رو دوس داشته که این همه نعمت بهم داده، چقدر بهم توجه کردی و من بی معرفت بی توجهی کردم، چقدر حقم بوده که بهم غضب کنه و مشمول عذاب بشم و نکرده و ازم گذشته...

خدایا به بزرگی خودت قَسَمِت میدم که هیچ وقت زبونم از شکر کردنت خسته نشه و واینسته ، خدایا به خودت قسمت میدم که هیچ وقت محبت و احسان کسی رو به چیزی غیر از محبت و احسان پاسخ ندم، خدایا به عظمتت قسم هرکسی و هر چیزی که محبتش من رو از تو دور میکنه ، از من دورش کن و هرکسی و هر چیزی محبتش من رو به تو نزدیک میکنه، با تمام سختی هاش، من رو صبور کن تا کفران وجودش رو نکنم....