زبر الحدید

آقا کاظم نوشته :

تعطیلات و مرخصی در جهاد نرم!

در ادبیات کبوتربازها-که البته کبوتر بازی با شکل خاص خود، کاری مذموم و ناپسند است- اصطلاحی وجود دارد به نام «جَلد»، که منظور از آن تربیت کبوتر به‌گونه‌ای است که پشتِ‌بام یا برجِ صاحب خود را بشناسد و هر جا که رفت دوباره به آنجا بازگردد. گاهی کبوترها را دو برجه جلد می‌کردند یعنی این احساس شناخت و انس را به دو جا در او ایجاد می‌کردند و به این طریق حتی می‌شد نامه‌هایی را توسط این کبوترها ردّ و بدل کرد. اصلاً اگر صفت جلد شدن در کبوتر وجود نمی‌داشت، پرداختن یک عده به این کار و یا حتی اعتیاد به آن، موضوعیت نداشت. البته کبوتری که جلدِ یک جایی باشد، در صورتی که به دام بیفتد، می توان او را نسبت به جایی جدید جَلد کرد. به شرطی که کبوتر، «جلدِ بُکُش» نشده باشد. جلد بکش، به کبوتری می‌گویند که وفاداری او به برج صاحبش ملکه شده باشد و دیگر نتوان او را جلد جای جدیدی کرد. این کبوتر اگر به دام هم بیفتد، در اولین فرصتی که برای پرواز پیدا کند، به همان‌جایی خواهد رفت که جلد بکشِ آنجا بوده و از اول به آنجا تعلق داشته است. از این روی چنین کبوتری برای دیگران طمع برانگیز نیست و چاره او فقط کشته شدن است و گرنه تا زنده باشد به همان جایی باز می‌گردد که جلد آنجاست. این کبوتر بهترین گزینه برای اجرای هر مأموریتی است. مأموریت در ذات او رسوخ کرده و چیزی جدا از او نیست؛ از این روی حضور در مأموریت در او ایجاد احساس تنگی و سنگینی نمی‌کند. مرخصی برای او آماده باش است، نه تعطیلات.

ناگفته پیداست که یک مجاهد جلدِبکشِ جهاد در راه خداست ان هم با مختصات و وسعت یک انسان، و نه در ظرف محدود یک کبوتر. جلدِ بکشِ جهاد، خوابش هم خواب مجاهدانه است. چه برسد به مرخصی او. راستی چه خبر از مرخصی؟ خستگی‌ها برطرف شد؟ توانستیم یک نفسی بکشیم؟ به بقیه کارهامون رسیدیم؟ بقیه‌اش بقیة‌الله است؟ کجاها رفتیم؟دوره مرخصی پرکار تر بودیم یا قبل از آن؟ احساس دلتنگی‌ای چیزی، نسبت به چیز خاصی نداشتیم؟ امام سجاد(ع)  فرمود: «اذا قام قائمنا اذهب الله عزوجل عن شیعتنا العاهة و جعل قلوبهم کزبرالحدید و جعل قوّة رجل منهم قوّة اربعین رجلاً و یکونون حکام الارض و سنامها»(مشکاةالأنوار، ص79)  

آقاکاظم نوشته :

سهو واشتباه در جهاد نرم!

یادم  نیست تخیل کردم یا واقعا چنین اتفاقی افتاد، اینکه نان سنگکی خریدم و دور از چشم من، سنگی هنوز روی نان مانده بود و زیر دندان مادرم رفت. حتی اگر چنین اتفاقی هم نیفتاده باشد، تخیل این صحنه تبدیل به یک تذکر محکم شد، «غلط کردی که سهو و اشتباه کردی، حق نداشتی که اشتباه کنی».

دقت داشته باشید که این روحیه نباید منجر به خودزنی و خودآزاری شود. به همین دلیل پیشنهاد می‌شود چنین توبیخی با شدت یادشده همیشه قبل وقوع اشتباهات صورت بگیرد تا امکان اشتباه به حداقل برسد. این روحیه، نفی کننده استغفار نیز نباید تلقی شود. والبته نافی به گردن گرفتن اشتباهات دیگران نیز نیست.

منطق چنین سختگیری به ضرورت عملکردی بازمی‌گردد که یک مؤمن(بخوانید مجاهد در عرصه جهاد نرم) باید داشته باشد. مؤمن کاری نمی‌کند که احتیاج به عذرخواهی داشته باشد و این روحیه در عرصه جهاد بسیار معنادار است زیرا اشتباه یک مجاهد یعنی هلاکت خود یا عده‌ای دیگر. جنگ است دیگر تعارف بردار که نیست نمی‌شود سر و ته هر بی‌ملاحظه‌گی را با یک عذرخواهی هم آورد. کسی که حساسیت‌های یاد شده را با مصادیق ساده و جزئی -مثلاً در یک نان یک متر در سی سانتی متر – مشق نماید، امید آن می‌رود که بشود به لطف الهی در کارهای بزرگتر هم به او اطمینان کرد. فکرش را بکن چقدر یک فرمانده آسوده خاطر خواهد بود وقتی که کار را به دست مجاهدی می‌سپارد که در کارهایش اتقان دارد. یک جایی بالاخره زنجیره اشتباهات باید قطع بشود. اشتباهاتی که معمولاً به گردن فراموشی و حافظه می‌افتند اما در واقع ناشی از غفلت هستند. به یاد نماندن یک تکلیف مجاهدانه، یعنی روشن نبودن اهمیت آن تکلیف نزد مجاهد و این آن چیزی است که ترس توبیخ آن مجاهد را مصون از اشتباه می‌نماید.  امام سجاد(ع)  فرمود: «اذا قام قائمنا اذهب الله عزوجل عن شیعتنا العاهة و جعل قلوبهم کزبرالحدید و جعل قوّة رجل منهم قوّة اربعین رجلاً و یکونون حکام الارض و سنامها»(مشکاةالأنوار، ص79)   

آقاکاظم نوشت :

سوره‌ای برای به آخر خط رسیده‌ها!

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها

بزرگواری از اهالی مدرسه، سؤالی پرسیدند و از دغدغه‌هایشان گفتند در حالی که جریان عمومی زندگی‌شان را ملایم با آن دغدغه‌ها نمی‌دیدند. همچنین پرسیدند که آیاواقعاً قرآن خواندن ما نقشی و تأثیری در اهداف عالی حاکمیت حق بر جهان دارد یا نه؟

سؤال ایشان بهانه‌ای شد برای متن ذیل که سعی شد در آن، سه بار سوره توحید خوانده شود. با یک غرض واحد.  

بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی فاطمه و ابیهاا و بعلها و بنیها

برادر یا خواهر محترم و مجاهد دغدغه‌مند، خداوند احد است یعنی هیچ مبدأ دیگری و هیچ وجودی که حقیقتاً باشد و بتوان به او امید بست، جز او  نیست. صمد است و بی‌نیاز و به آنچه ما حتی برای اعتلای دینش انجام دهیم نیازی ندارد. اثر و اراده دارد اما اثر پذیر نیست یعنی که لم یلد و لم یولد است. فرضی برای همسانی و همسری و هر همی که او را برابر با چیزی قرار دهد وجود ندارد. پس آرام باشید و مطمئن!

نگاه کنید به کتابی که کتابی از جانب خدای احد است یعنی به هیچ کلام و سخنی جز آن کتاب نمی‌توان امید بست. نگاه کنید به کتابی که نیازی به من و شما ندارد و ما و هم‌نوعانمان نیازمند گسترش و اعتلای آن هستیم و نگاه کنید به کتابی که القاء کننده است اما القاء پذیر و متأثر نیست و نگاه کنید به کتابی که برای هیچ همرتبه و هم شأنی نمی‌توان فرض کرد.پس آرام باشید و مطمئن!

برادرم و خواهرم نگاه کنید به خودتان که تنها نیستید و مانند من و شما بسیارند که اگر نباشیم ذره‌ای از خداوندی خدا و قرآن بودن قرآن، کم نمی‌شود  در این شرایط که مثل من و تو فراوان است، قرآن را به شما و من دادند تا کرامت پیدا کنیم.به خودتان نگاه کنید که چقدر به قرآن و به مجاهدت در راهش نیاز دارید در حالی که  هرگز قرآن نیازمند من و شما نیست. با این حال قرآن را به شما و من دادند تا برای اعطاء و برای برّ، دستانمان خالی نباشد؛ نگاه کنید که چقدر متأثر از قرآن هستید اما قرآن از شما متأثر نیست و قرآن را به شما دادند تا از آن متأثر شوید نگاه کنید به خودتان که فرض هم‌شأن و هم رتبه برایتان قابل فرض است می‌شد فقط به شأنتان نگاه کنند و فقط با هم‌شأنتان قرین شوید، اما قرآن را قرینتان کردند و نگفتند هر کس با هم‌شأن خود.

با این وصف، چه کاری جز قرآن می‌ماند و چه دغدغه‌ای جز آن، چرا معلوم نباشد که شما برحق هستید و حقیقتاً در خط مقدم جبهه حق؟گیرم معلوم نباشد، چه کار دیگری جز قرآن، محتمل است مؤثر باشد. آرام باشید به آرامش قرآن؛ نه برای امروز و امشب، برای ابدیت و نه برای خودتان که برای عالم هستی که اگر من بر مسیر نباشم قرآن که بر مسیر است و اگر من مؤثر نیستم، قران که چشمه اثر است. دلتان به قرآن خوش باشد نه به قرآن خواندن خودتان و من و دیگران. نگاه کنید به این صفحات؛ به تجلی بسم الله‌الرحمن الرحیم، قل هوالله احد، الله الصمد، لم یلد و لم یولد و لم یکن له کفواً احد.  

آقا کاظم نوشت :

آقا کاظم  :