بسم الله الرحمن الرحیم

سوره نوشت کلاس تدبر (سوره علق)

صفر شدن مطلق، یعنی به نتیجه این رسیدن که آدم مقابل یک چیزی هیچه یا مقابل همه چی، هیچ بودن در مقابل کاری، وظیفه ای و مهم تر از همه هیچ بودن در برابر خالق!

همه ما بارها علاوه بر هیچی نبودن در مقابل خالق بارها این صفر بودن مطلق را نسبت به همه امور ها تجربه کردیم.

این صفر بودنه انقدر برای ما پیش اومده که شاید بعضی اوقات از سر عادی شدنه ازش گذشت کردیم و از یادمان رفته ولی انقدر زیاد هست که بشود یکی از آنها را گفت.

در زندگی بنده حقیر خیلی این اتفاق افتاده که علاقه ایی به کاری باشه ولی تاحالا نشده که انجام بشه و انتهای این انجام نشده آدم به یک هیچ بودن و صفر بودن مطلق میرسه. برای مثال بنده همیشه دلم میخواست در یکی از مراسم های مهم کاری را انجام دهم و همیشه تصویرش تو ذهن بوده که چگونه انجام بشه و یا چگونه تموم بشه، ولی هردفعه سر انجامش کار به فرنجام نرسیده، اصلا شروع نشده که بخواد تموم بشه و همون اول گیر کرده. دقیقا بعد به فرنجام نرسیدنه کاره آدم یه حس صفر بودن مطلق را درباره آن کار میگیره ولی در واقع درباره این کار ها هیچ صفری نیست و این از سر کم کاری خودمونه، و در اصل همه ما در برابر خدا صفریم و هر وقت از کاری نا امید بشیم و حس هیچ بودن نسبت به اون کار رو داشته باشیم و از همه خَلقی نا امید بشیم و تنها به خالق پناه ببریم ان وقت هست که یک امیدی از ته نا امیدی میاد و اتفاقا همان کاری که نشده، به فرانجام میرسه... 

صفر بودن مطلق انسان دربرابر خداست که همه چیه و این خداست که در نا امیدی، به ما امید میده...

پایان 

یا الله

یاحق، یاعلی